Eigenaarschap, machtsvrije ruimte, collectieve verantwoordelijkheid, collegiaal reflecteren, allemaal prachtige termen. Ik ben fan. Ik ben fan van deze woorden op papier, maar vele malen grotere fan wanneer ik de uitvoering ervan in de praktijk zie.

En daar zit ik dan, midden in de praktijk. Binnen de stichting waar ik als schoolleider werk, zijn we gestart met het traject samen leren(d) organiseren. Vanuit onze school worden twee leerkrachten als procesbegeleiders opgeleid en ik als schoolleider ook. Na de eerste studiemiddag, hebben wij als procesbegeleiders ons eerste overleg.

De één wil efficiency, de ander het gevoel van samen doen, het woord sturen valt ook. En ik? Ik merk dat ik worstel. Hierdoor ben ik nog meer fan, geniet van de uitdaging, maar worstel wel. Wie begeleidt dan dit gesprek met ons drieën? Moet ik dit doen vanuit mijn formele rol als schoolleider? Moet ik het juist aan de procesbegeleiders overlaten? Vinden mijn collega’s dat ze mijn werk doen, als ik het begeleiden aan hen overlaat? Wat is een goede startvraag voor onze onderwijsteams? De inhoudelijke vragen komen op, procesvragen, maar ook vragen over de vaardigheden die nodig zijn om werkelijk samen leren(d) te organiseren.

Vanuit ervaring weet ik dat een veranderproces een aantal fases heeft. Één ervan is de fase van het niet weten. Met al die vragen in mijn hoofd realiseer ik mij dat we ons bevinden in het niet weten. Dit voelt meestal niet comfortabel, we trekken en duwen en willen hier altijd zo snel mogelijk uit. Maar het is een hele waardevolle fase om in te verblijven. Ik besluit erin te gaan leunen, het ok te vinden. Vanuit hier kies ik om mijn vragen en gedachtes te benoemen. Ik vraag wat het met mijn mede procesbegeleiders doet, wat bij hen speelt en besef mij dat het niet weten zo slecht nog niet is. To be continued…

Alma Krivdic
Schoolleider WereldKidz Mozaïek de Bongerd